Op 10 oktober was het World Mental Health Day. Op deze dag wordt er stilgestaan bij mensen met mentale problemen (denk aan depressies, angststoornissen enz.) Hier kwam ik echter pas later achter, maar het leek me een mooi idee om hierover een persoonlijk verhaal te delen. Niet over mijzelf, maar over iemand die dicht bij mij staat. Ik liet haar hierover een gastblog schrijven. Hier hebben wij allebei goed over nagedacht, omdat het best wel een persoonlijk onderwerp is. Dit onderwerp is daarnaast totaal niet iets wat ik normaal gesproken zou plaatsen op mijn blog, maar ik heb gemerkt dat er niet veel wordt gesproken over bepaalde dingen binnen dit onderwerp. I.v.m. privacy blijft deze gastblog anoniem.
Gastblog:
Sinds mijn 2e jaar woon ik in een pleeggezin. Door omstandigheden heb ik in de eerste 2 jaar van mijn leven geen stabiliteit gekregen. Hoewel mijn jeugd in het pleeggezin super was, begonnen de problemen toen ik 15 was. Ik zat minder lekker in mijn vel, ik had nergens meer plezier in en ik had ook geen emotie meer. Ik had geen idee wat het kon zijn, dus ging ik het googelen. Dit raad ik overigens niet aan. Ik deed wat testen op het internet om te kijken of ik misschien depressief zou zijn. Uit deze test kwam de uitslag dat ik zwaar depressief ben. Omdat dit een online test is, is het eigenlijk niet betrouwbaar. Mensen om mij heen zeiden dat ik echte hulp moest zoeken, maar dat wilde ik niet. Ik schaamde mij ervoor.
Zelfbeschadiging
De klachten werden in de loop van de tijd steeds erger en ik begon met zelfbeschadiging. Eerst maar een klein beetje, zodat het niet opviel. Het hielp voor een korte tijd en de gedachtes in mijn hoofd werden op dat moment minder. Uiteindelijk werd het een verslaving en dan wordt het steeds erger. Je kon het dan ook goed zien. Zo liep ik een keer buiten en ik had een shirt aan met korte mouwen. Dan vroegen mensen wat ik op mijn armen had. Dan gaf ik als antwoord dat ik een mentaal probleem heb. Gewoon een simpel antwoord, maar de meeste mensen begrijpen het dan wel.
Een depressie
Bij mij is de diagnose gesteld dat ik een depressie heb. Aan de ene kant voelde het als een opluchting, want nu wist ik wat het was en kon ik er iets aan doen. Maar eigenlijk was het slecht nieuws. Het besef was er toen en daar had ik het wel moeilijk mee. Je weet natuurlijk niet hoe lang het gaat duren en of je er wel vanaf komt.
Hulp
Uiteindelijk kreeg ik van steeds meer mensen te horen dat ik echt hulp moet zoeken, want anders zou het alleen nog maar erger worden. Na een jaar kreeg ik hulp. Dit is voornamelijk over hoe je leer omgaan met een depressie en ik kreeg ook hulp om te leren omgaan met jeugdtrauma’s. Voor dat ik hulp kreeg was ik bang dat het niet zou helpen. Ik vond het ook moeilijk om open te zijn en de waarheid te vertellen aan mensen die ik helemaal niet ken.
En nu?
Ik ben nu 2 jaar verder. Ik zit nog steeds midden in een depressie en ik zie wel hoe de dag loopt. Een paar maanden geleden heb ik een tijdje in een gesloten afdeling gezeten en dat heeft wel goed geholpen. Thuis ging het toen wel weer slechter. Nu woon ik in een woongroep. Soms heb ik hele slechte dagen waarbij ik alleen maar in bed lig en niet naar school kan. Toch probeer ik wel positief te blijven.
Tip
Ik heb nog wat tips voor iedereen die hetzelfde meemaakt:
- Je mag laten zien hoe je je voelt en je hoeft geen ‘masker’ op te zetten. Als je altijd maar zegt dat het goed gaat als iemand vraagt hoe het met je gaat en altijd blijft lachen terwijl je van binnen het tegenovergestelde voelt, dan verberg je je gevoelens het dat is niet goed.
- Zoek op tijd hulp. Twijfel je of je een mentaal probleem hebt, zoek dan op tijd hulp. Ik ontkende het maanden en schaamde me voor het feit dat ik depressief was, maar omdat ik zo lang heb gewacht is de depressie wel erger geworden. Bij twijfel kun je ook anoniem chatten op www.113.nl. Hier kun je ook terecht als je je zorgen maakt om iemand anders
- Durf erover te praten. Ik praatte er met bijna niemand over. Zelfs niet met mijn ouders. Voor mijn gevoel begreep niemand mij, maar het is goed om je open te stellen en over dit onderwerp te praten met mensen die je vertrouwd.
- Onthoud dat je niet de enige bent met een stoornis of een ander mentaal probleem.
- Ga niet op het internet allemaal dingen en symptomen opzoeken van een depressie, want wat je op internet leest klopt niet altijd met de werkelijkheid.
Ik hoop via deze gastblog dit onderwerp meer bespreekbaar te maken, omdat het best een taboe is. Je mag er zijn. Ongeacht wat andere mensen zeggen/denken.
– X